ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...
19 Μαΐου 1919
Ημέρα μνήμης για τον ποντιακό ελληνισμό η σημερινή.
Στους προγόνους μου που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους με βάρβαρο τρόπο.
Κυνηγημένος απ' ανθρώπινα θηρία
δίχως εξήγηση μου ζήτησε η Ιστορίαπάνω στου δρόμου τη φωτιά να περπατήσω
να βρω ένα τόπο την ψυχή μου ν' ακουμπήσω.
Είπα δεν ξέρω πια τι έχει σημασία
είν' η ανάσα μου η μόνη περιουσία
δεν είχα δύναμη να κάτσω και να κλάψω
μέσα απ' τις φλόγες που με καίγανε ν' ανάψω.
Έγιν' ο αέρας που ανέπνεα καμίνι
να καίει τη σκέψη μου που πίσω είχε μείνει
με δίχως όνειρα το χρόνο να παλεύει
μάνα, πατέρα, γιο και κόρη να γυρεύει.
Κι αν ξεριζώθηκε ό,τι μου 'χε απομείνει
κρατώ σταυρό μέσα στα χέρια μου τη μνήμη
δε θα 'μαι αυτός που τώρα πρέπει να δικάσει
μα δε θ' αφήσω την ψυχή μου να ξεχάσει.
Στίχοι:
Μουσική:
Την πατρίδαμ’
έχασα,
άκλαψα
και πόνεσα.
Λύουμαι
κι αρόθυμο, όι όι
ν’
ανασπάλω κι επορώ.
Ρεφραίν:
Μίαν
κι άλλο ’σην ζωή μ’
σο
πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον
ας έπινα, όι όι
και τ’ ομμάτα μ’
έπλυνα.
Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’
έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’
εμετέρτς αναστορώ, όι όι
και
’ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.
Ρεφραίν...
Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα
ακάντηλα,
πόρτας
και παράθυρα, όι όι
επέμναν
ακρόνυχτα.
